Ben Öldükten Sonra Bu Bloga Kim Yazacak ?

Aslında başlıkta düşündüğümü yansıtamadım ama söyleyeceklerim arasında buda var.Uzun zamandan beri beni düşündüren bir sorunla karşılaştım bugün. Aslında hep aklımdaydı fakat ben hep kaçtım o ise hep kovaladı ve bugün buldu beni...



İnternette bu blog sayesinde bir sürü iyi arkadaş dost edindim. Bu dostlardan, arkadaşlardan çok güzel bilgiler aldım ve kendi düşüncelerime göre işe yarayanları bloguma uyarladım.Bu blog işinin bende yarattığı etkinin bu denli olmasını doğrusu hiç beklemiyordum.



Ben sadece açayım kalsın bir kenarda hesabı açtım bu blogu.Yani aslında bir vefasızlık yapmışım kendimce.Fakat nereden bilebilirdim benim en iyi arkadaşımın bu blog olacağını...Bu blogu unutamam onu artık kendimden bir parça sayıyorum.



En kötü anlarda bile yazabileceğimiz bir blogumuz var(olanları söylüyorum).Keşke daha önceleri tanışsaydım bu saygıdeğer blog ile...



Fakat asıl mesele bu değil.Yukarıdaki cümleler sadece bir giriş yazısıydı onu ne kadar çok sevdiğime dair.Şimdi geliyoruz zurnanın zırt dediği yere:



Bu fani dünyaya bakıyorumda gerçekten sonsuz lezzetler asla olmuyor.Olanlarda sınırlı sayıda.Fakat bizi asıl mutlu eden lezzetler sonsuz olmalı diye düşünüyorum.Bu sonsuz lezzeti de burada alamayacağıma göre bu dünyadaki eşyalarıma çok fazla sahiplenemiyorum.Örnek: "Bilgisayar,yeni aldığım telefonum,Müzik çalarım,Fotoğraf makinem... vs."



Bunlar bir gün son bulacak.Bende işin sanal yanına baktım.Ben öldüğümde (ki herkese ölüm hak,herkes bir gün ölecek) bu bloga "Bu blogun sahibi Hakkın rahmetine kavuştu" ve o artık sizlerle olamayacak.İşte son yazımı kim yazacak buraya ?



Evet işte ben öldükten sonra bu bloga bu son bir elveda yazısını kim yazacak ? Düşünüyorum ama şimdilik işin içinden çıkamıyorum. Kardeşimi blog konusunda eğitmeye çalışıyorum ama onun aklı bir karış havada :P Ama ben bunu gerçekten çok istiyorum.



Neden bu kadar çok istiyorsun derseniz en azından beni bu sanal bölgede tanıyanlar ruhuma bir fatiha gönderirdi.Sizde düşünün aslında ve sorun bu soruyu kendi kendinize.Blogu kendi haline bırakmak iyi olmaz sanırım...



Bu saatte yine karamsarlığım tuttu gülümseyeceğime... Ama dünyanın sonu yaklaştıkça bende açıkçası gülemiyorum fazla. Belki çok pesimist davranıyorum ama bu anlattıklarım gerçek. Yakında yeryüzüne Deccal iner dostlar demedi demeyin.



Baştan beri okudumda ne yazdıklarımı yaza bayağı bir düşündürücü olmuş aslında.Neyse yine her zaman ki gibi fazla uzattık.Başka bir yazıyla görüşmek üzere inşallah...